Audiodeskrypcja jest techniką stworzoną na potrzeby osób niewidomych. Dzięki niej mają dostęp do treści prezentowanych w nagraniach audiowizualnych (filmy)
Kryterium sukcesu 1.2.3 wymaga, by każde nagranie wideo było zaopatrzone w audiodeskrypcję lub w inny zasób dźwiękowy pełniący podobną funkcję. Skorzystają z tego:
- użytkownicy niewidomi i słabowidzący;
- osoby oglądające filmy w złych warunkach, na przykład z dużej odległości lub na bardzo małym wyświetlaczu.
Każde nagranie wideo powinno zawierać audiodeskrypcję, o ile ze standardowej ścieżki dźwiękowej nie da się uzyskać całości informacji. Oznacza to w praktyce, że duża część filmów audiodeskrypcji nie wymaga. Nagranie wykładowcy opowiadającego zza katedry o strukturze języka polskiego może nie wymagać audiodeskrypcji. Jeżeli jednak podczas wykładu pokazywane są wykresy i rysunki, to taki materiał zazwyczaj wymaga już dodatkowego opisu.
Audiodeskrypcja jest techniką polegającą na dołączeniu do standardowego nagrania wideo dodatkowej ścieżki, na której lektor opisuje wszystkie istotne elementy prezentowane na ekranie. Lektor powinien zapewniać opis w przerwach pomiędzy dialogami, by nie przeszkadzać w odbiorze ścieżki podstawowej. Powinien przy tym unikać interpretowania i skupiać się jedynie na surowym opisie, by nie sugerować odbiorcy, który nie może zobaczyć obrazu. Więcej o audiodeskrypcji można się dowiedzieć na stronach Fundacji Audiodeskrypcja.
Audiodeskrypcję można zastąpić dokumentem tekstowym, w którym dokonana jest pełna transkrypcja obrazu. Transkrypcja ta powinna dać się użyć wraz z nagraniem, na przykład w postaci pliku z markerami czasowymi, podobnie jak napisy do filmów. Niektóre odtwarzacze wideo potrafią odczytywać takie pliki za pomocą syntezatora mowy podczas odtwarzania filmu.
Podobnie jak w SC 1.2.1 i SC 1.2.2 dostosowywać nie należy materiałów, które już są mediami alternatywnymi, na przykład nagraniem tłumaczenia na język migowy.